Έκπληξη! Ναι η μητρική μου γλώσσα είναι τα ελληνικά και ευτυχώς ή δυστυχώς μερικά πράγματα (σε ορισμένες φάσεις τουλάχιστον) μπορώ να τα εκφράσω μόνο σε αυτήν…

Η αλήθεια είναι πώς γράφω τόσο συχνά πλεον στο ιστολόγιό μου που έχω την εντύπωση πως το μόνο μου θέμα έχει καταντήσει να είναι το πόσο καιρός περνάει από φορά σε φορά που δημοσιεύω κάτι. Όσοι με ξέρουν (ελπίζω) τουλάχιστον καταλαβαίνουν ότι για ένα φύση δημιουργικό – παραγωγικό πλάσμα σαν και του λόγου μου αυτή η εξέλιξη είναι μάλλον η έσχατη κατάντια.

Τι να κάνουμε όμως που εκτός από την πολλή δουλειά που τρώει τον αφέντη έχει αρχίσει να χτυπάει την πόρτα και το Αλτσχάιμερ; Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι η δουλειά το πρόβλημά μου (ειδικά στο θέμα του ωραρίου θα πέσει φωτιά και θα με κάψει! Και σε αυτό τα "αφεντικά" μου είναι περισσότερο από επαγγελματίες, και μεταξύ μας… ίσως και λίγο περισσότερο από αυτό που αντέχει το πετσί μου).

Αλλά μάλλον πλατιάζω… Για να επανέλθω λοιπόν, μάλλον η δουλειά είναι το "εξιλλαστηριο θύμα" της υπόθεσης, διότι, ως γνωστόν "όλα τά 'χε η Μαριωρή ο φερεντζές της έλλειπε!". Τώρα που υπάρχει η ανιδιοτελής προσφορά του ταλέντου (κρατήστε το όνομα Μπερετζίκης, κάποια μέρα θα το ακούσετε για σοβαρούς λόγους) να μου μάθει μουσική, να κάνει ένα παιδικό πόθο , μπορούμε να το αφήσουμε στην άκρη; H αγάπη σου να σου κάνει κι ένα μαθηματάκι περί ιστοχώρου και ανάπτυξης ιστοσελίδων ως ειδικός;

Θα τα κάνεις κι αυτά, κι άλλα τόσα, κι ας χρειάζεται να γυρνάς στο σπίτι σου στις 23.00' από τις 08.00' που έχεις φύγει για τη δουλειά. Κι ας μείνει το έρμο το σπίτι να "αυτοσυντηρείται" ή να "προσεύχεται" να έρθει ο Σάκης για καφέ μπας και πλυθεί κανένα πιάτο. Αλλά αν δεν τα κάνουμε αυτά "τώρα που είμαστε νέοι", πότε; Μετά το τρίτο παιδί; (Που λέει ο λόγος, ε!) Εξάλλου, ως δραστήρια νιάτα έχουμε γερή μνήμη κι όταν βρούμε την ώρα θα γράψουμε αυτά που σκεφτόμαστε. Τόσα πράγματα έχουν γεμίσει τη ζωή μου από το τελευταίο άρθρο που το 1/10 να γράψω, δυο μέρες δεν μου φτάνουν.

Έλα όμως που το Αλτσχάϊμερ χρόνια δεν κοιτά και εκεί που κάθεσαι έτοιμη να εκφραστείς και να επικοινωνήσεις, ξαφνικά δεν σου έρχεται τίποτα απ' όλα αυτά, τα πολλά και ζουμερά στα οποία υπολόγιζες; Κι αναρωτιέσαι, μα πώς; Διάβασα ένα κάρο βιβλία και δεν ήξερα από ποιο να πρωτοξεκινήσω, είναι δυνατόν να θυμάμαι μόνο το 1984; Αλλά κάτσε και κάτι άλλο έγινε πολύ σημαντικό που είχα να γράψω πολλά και νομίζω είχα και φωτογραφίες… ΌΧΙ, ρε συ! Παραλίγο να ξεχάσω την Ακίκο. Είναι δυνατόν, ακόμη δεν έχω γράψει για το ταξίδι!;!; Τι κάνω τόσο καιρό;!; Και κάτι άλλο να δεις… και κάτι άλλο; Αλλά ένα πείσμα που σου έχει αυτό το τελευταίο να μην το θυμάσαι με τίποτα και μετά σου έρχεται το "τσουνάμι"… αλλά είναι πλέον αργά…

…Το αλτσχάιμερ έχει ήδη καταστρέψει τα κύτταρα που κρατούσαν τις "ζωντανές και ασυγκράτητες" μνήμες σου και το μόνο που έρχεται στον ταλαίπωρο νου σου είναι ότι κάτι ξέρει ο σοφός λαός όταν λέει ότι "στη βράση κολλαει το σίδερο".

Και ξαφνικά, εν μέσω των παραισθήσεων που προκαλεί η μηνιαία, γυναικία σου ταλαιπωρία και τον ελαφρύ πυρετό – ναι μάλλον την έχεις αρπάξει, ακόμη κι αν δεν θες να το χωνέψεις – διαπιστώνεις ότι το ιστολογείν είναι σαν το ποδήλατο. Όταν το ξαναεξασκήσεις μετά από πολύ καιρό δεν καταλαβαίνεις ούτε το χρόνο ούτε την κούραση! Η αλλαγή στη δεύτερη σελίδα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν βλέπεις καλά και ψάχνεις να δεις πού είναι τα κενά enter, αλλά αυτά δεν είναι πουθενά!

Και τί πειράζει; Εξάλλου μιας και κάναμε τον κόπο, ας το δημοσιεύσουμε. Το πολύ – πολύ να μην αντέξει κανείς να το διαβάσει. (Βέβαια, πάντα υπάρχουν "ήρωες" γι' αυτό και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία). Σίγουρα πάντως η παρουσία του θα θυμίζει ότι το ταλαίπωρο ιστολόγιό μου είναι ακόμη ζωντανό.

Καληνύχτα ήρωες!