Αγαπημένε μου, Βασίλη,

Προχθές με έκανες πολύ χαρούμενη! Το χρονολόγιο και οι ειδοποιήσεις  μου στο Facebook είχαν αναρτήσεις κι ετικέτες σε δημοσιεύσεις για την επίσκεψή σου σε σχολείο της πόλης μας. Εκτιμώ αφάνταστα τους καταξιωμένους ανθρώπους που δεν απομακρύνονται από την κοινωνία, και ακόμη πιο πολύ αυτούς που επιλέγουν να εμπνέουν τα παιδιά. Τα παιδιά, που σήμερα ονειρεύονται, αυτό που θα γίνουν αύριο.

Κάπου ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά, που προχθές άκουγαν με δέος έναν ζωντανό θρύλο του ονείρου τους, ίσως να βρίσκεται και ο αυριανός «Βασίλης Τσιάρτας» που θα δοξάσει το άθλημα στα γρασίδια των γηπέδων, εντός κι εκτός συνόρων.

Δυστυχώς, όμως χθες, φρόντισες να ξεκάνεις το καλό που έκανες… Αυτός ο «Βασίλης» μπορεί να είχε την ατυχία να έχει γεννηθεί Βασιλική. Ήδη μέσα του να έχουν αρχίσει οι μάχες με το σώμα και την ψυχή του, καθώς το έξω του δεν ταιριάζει με το μέσα του. Η Βασιλική, που βλέπουν οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές, ονειρεύεται ότι βάζει τα επιδέξια κόρνερ ως Βασίλης, αλλά ακόμη δεν ξέρει καν πώς να περιγράψει αυτή τη διάσταση ανάμεσα στα πως νοιώθει και πως μοιάζει. Το μόνο που την ανακουφίζει από τις άπειρες και βαριές σκέψεις είναι να κλωτσάει την μπάλα.

Δυο μέρες πριν κρεμόταν απ’ τα χείλη σου κι ονειρευόταν. Σκεφτόταν πώς θα σου μοιάσει, δουλεύοντας σκληρά, και πως δεν θα αφήσει τις δυσκολίες, που θα είναι πολλές, να τη λυγίσουν, όπως εσύ της είπες στο σχολείο. Χθες όμως, δικά σου λόγια στην οθόνη, έγιναν μία μεγάλη τσεκουριά στα φτερά της. Χθες άκουσε τον μπαμπά της, να αναφωνεί καθώς χάζευε στο Facebook «Πες τα, ρε Βασίλη! Έχουμε γεμίσει πούστιδες που θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους!». Η εντεκάχρονη Βασιλική, ρωτάει τον μπαμπά της να τι εννοεί. Τι είπε «Ο Βασίλης», το ίνδαλμά της; Κι εκείνος της εξηγεί, ότι «ο θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα» κι ότι «Τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση».

Ο μπαμπάς της, όπως είμαι σίγουρη κι εσύ, νομίζει ότι της δείχνει το σωστό δρόμο. Την προστατεύει από την παρακμή της κοινωνίας και τον ηθών. Της λέει την αλήθεια. Αυτό που καταφέρατε όμως κι οι δύο είναι να την ποτίσετε με δηλητήριο για τον πραγματικό της εαυτό!

Γεννήθηκε εκ των πραγμάτων μειονότητα και έχει μπροστά της πολύ δρόμο μέχρι να καταλάβει τι της συμβαίνει και να μπορέσει να βρει τα πρώτα άτομα που, όχι μόνο με αγάπη, αλλά και με γνώση, μπορούν να τη στηρίξουν μέχρι να βρει την ισορροπία της. Μια ισορροπία για την οποία θα παλεύει καθημερινά, καθώς ακόμη επικρατεί η άγνοια που ωθεί ανθρώπους να της συμπεριφέρονται σα να είναι ανώμαλη, κάτι κακό, κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Και όσο περισσότερο εκτίθεται σε τέτοιες δηλώσεις άγνοιας και παραπληροφόρησης (για να το θέσω πολύ γλυκά), τόσο βαθαίνει η απόσταση των πεποιθήσεών και των προκαταλήψεών της με την πραγματικότητα που βιώνει το σώμα της. Τόσο απομακρύνεται η στιγμή που θα ζητήσει βοήθεια, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα γίνει ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που ποτέ δεν θα χαρίσει το πραγματικό του ταλέντο στην ανθρωπότητα. Αν δηλαδή καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει κάπως τις ενοχές και την ντροπή που δεν της αξίζουν, και τολμήσει να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς και ανθρώπους που έχουν ζήσει ό,τι κι αυτή.

Όταν είδα την πρώτη σου ανάρτηση, ντράπηκα. Ντράπηκα πολύ, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος ν’ απαντήσω. Δεν είσαι ο μόνος εξάλλου με αυτές τις αντιλήψεις. Και σίγουρα όχι ο μόνος στο συγγενικό μου περιβάλλον.

Σκέφτηκα τη γιαγιά μας. Θυμάσαι πόσο θρήσκα ήταν. Σίγουρα η είδηση του νομοσχεδίου θα τη σόκαρε! Θα το θεωρούσε έργο του διαβόλου! Ήταν όμως γυναίκα του Θεού. Κόβω το κεφάλι μου, ότι όταν θα της μιλούσα και θα της εξηγούσα, θα ένιωθε. Μπορεί να εξακολουθούσε να της είναι ξένο κι αιχμηρό, αλλά θα μιλούσε μέσα της η αγάπη. Η αγάπη του Θεού, που έπλασε τον Αδάμ και τη Εύα, για τον άνθρωπο. Αν μάλιστα γνώριζε και κάποιους από τους ανθρώπους, για τους οποίους φτιάχτηκε το νομοσχέδιο, και άκουγε τις ιστορίες τους, τον πόνο και την απίστευτη ταλαιπωρία που τους προκαλεί η άγνοια των ανθρώπων και του συστήματος, τότε πάω στοίχημα ότι θα ερχόταν και μαζί μου στο επόμενο Pride η κυρά-Λευθερία. Γιατί αν μη τι άλλο, η γιαγιά πάντα υποστήριζε το σωστό και το δίκαιο και δεν δίσταζε να παλέψει για ό,τι πίστευε!

Τώρα όμως θα μας βλέπει από κει που βρίσκεται και θα αναρωτιέται για τα εγγόνια της, καθώς θα διαβάζει την πράσινη, μικροσκοπική της Παράκληση, «Πού πήγε η αγάπη; Έτσι τους έμαθα εγώ; Είναι δυνατόν, δικό μου παιδί να καταριέται τα παιδιά των ανθρώπων;». Αλλά και με τη γιαγιά τα λέμε οι δυο μας ιδιωτικά, στο εικονοστάσι. Δεν χρειαζόταν να απαντήσω δημόσια.

Το χρονολόγιό μου όμως ήδη είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο. Οι δημοσιεύσεις για τα «ηρωικά» σου λόγια κατέκλυζαν την οθόνη μου κι άρχισαν να έρχονται και τα πρώτα προσωπικά μηνύματα. Κι ενώ ήδη ήταν δυσάρεστη η κατάσταση, αναρτάς και συνέχεια. Αναρωτιέσαι για τα προσωπικά μηνύματα που σου στέλνουν άνθρωποι που δεν ξέρεις. Εμένα όμως έχουν αρχίσει να μου στέλνουν προσωπικά μηνύματα άνθρωποι που ξέρω… Για μια ανάρτηση που δεν έκανα εγώ… Η οθόνη μου τώρα έχει γεμίσει με άρθρα, αναρτήσεις και σχόλια όλων τον απόψεων και τα προσωπικά μηνύματα αρχίζουν να βαράν από παντού. Οι τόνοι δουλειάς που είχα να κάνω στο Facebook (διαχειρίζομαι σελίδες) έπρεπε να περιμένουν. Έκλεισα τον υπολογιστή, απάντησα σε μερικά προσωπικά μηνύματα και το έβαλα το κινητό στο αθόρυβο. Πήγα για ύπνο, ελπίζοντας σε μια καλύτερη μέρα.

Αλλά, φευ! Με το που άνοιξα τα μάτια μου κι έκανα το λάθος να πιάσω το κινητό, δεκάδες τα μηνύματα. Έχει πάει 16:00 και το χθεσινό βιολί συνεχίζεται. Η δουλειά στο Facebook είναι και σήμερα αδύνατη! Και πάλι όμως δεν θα έμπαινα στον κόπο να απαντήσω.

Ήταν όμως κάποια προσωπικά μηνύματα νέων παιδιών. Αγόρια και κορίτσια, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε ετών. Παιδιά από την πόλη μας, παιδιά απ’ την Ελλάδα, Έλληνες του Βερολίνου που σε βλέπουν σα θεό! Παιδιά που στα λόγια σου, βρήκαν ότι για τα βάσανα της δύσκολης ζωής τους, «φταίνε οι ανώμαλοι».

Γι’ αυτά τα παιδιά που έχουν λιώσει τα δάχτυλά μου από χθες στα πληκτρολόγια, ένιωσα την ανάγκη να γράψω. Γι’ αυτά τα, παιδιά αλλά και τα παιδιά των παιδιών σου! Είχες την τύχη να κάνεις δύο πανέμορφα, υγιή παιδιά που σε λίγα χρόνια με το καλό θα σου κάνουν εγγόνια. Δεν περιμένω να αλλάξουν οι δικές σου αντιλήψεις (αν και το εύχομαι), αλλά αν τα εγγόνια σου έχουν την ατυχία να γεννηθούν μειονότητα, θέλω να έχω βάλει το δικό μου λιθαράκι, ώστε η κοινωνία που θα τα περιμένει να είναι πιο έτοιμη να τα δεχτεί και να τα αγαπήσει, όπως κι αν έχουν γεννηθεί. Να τους δώσει το χώρο να αναπτύξουν τα χαρίσματα και τα ταλέντα τους, να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους που θα σε κάνει τον πιο περήφανο παππού του κόσμου, κι όχι τον τιμωρό της φύσης τους.

Κανείς δεν φταίει για το πώς γεννιέται, άσπρος, μαύρος, κοντός, ψηλός, ομοφυλόφιλος, ετεροφυλόφιλος, μεσοφυλικός, διεμφυλικός ή ό,τι άλλο. Όλοι όμως φέρουμε ευθύνη για τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Και ως ενήλικοι, οφείλουμε να έχουμε επίγνωση ότι οι πράξει μας και οι συμπεριφορές μας λειτουργούν ως παράδειγμα γι’ αυτούς που τώρα διαμορφώνουν χαρακτήρα. Ας είμαστε παράδειγμα προς μίμηση κι ας δίνουμε αγάπη και χώρο ν’ ανθίσουν όσοι μας ακολουθούν.

Κι αν αυτό ακούγεται πολύ θεωρητικό, θα στο κάνω πιο απτό. Δεν ξέρω αν θυμάσαι τη μέρα της φωτογραφίας. Εκείνη τη μέρα μου μάθατε με τη Ρίτσα το «κορόιδο». Νομίζω όλοι είχαμε περάσει πολύ όμορφα και καταευχαριστηθήκαμε παιχνίδι. Κι όμως, εγώ δεν πέρασα μόνο καλά. Έστρωσα χαρακτήρα! Μέχρι να καταλάβω το παιχνίδι, ένιωσα πολύ κορόιδο και δεν ήταν καθόλου ευχάριστο το συναίσθημα. Εκείνη τη μέρα, εγώ αποφάσισα ότι δεν θέλω ποτέ ξανά να νοιώσω κορόιδο. Εκείνη τη μέρα που εγώ ήμουν νήπιο κι εσύ απλά ένα παιδί όπως όλα τ΄ άλλα, μέσα απ’ το αθώο, κατά τα άλλα, παιχνίδι χαράξατε την υπόλοιπη ζωή μου! Ακόμη θυμάμαι εκείνο το συναίσθημα και ήταν τόσο ισχυρό που ακόμη με ορίζει.

Τώρα δεν είσαι απλά ένα παιδί όπως όλα τ’ άλλα. Τώρα είσαι ένας θεός στα μάτια πολλών παιδιών. Τώρα κάθε σου κουβέντα, ακόμη κι αυτή που εσύ δεν της δίνεις σημασία, ποτίζει καρδιές και όνειρα. Δεν ξέρεις σε ποια οθόνη κινητού φτάνει και σε τι στιγμή βρίσκουν οι αναρτήσεις σου τον επόμενο «Βασίλη Τσιάρτα». Οι πληγές που ανοίγουν δεν κλείνουν με διορθωτικές ανάρτησες. Ακόμη κι αν στο μεταξύ έχεις πραγματικά μετανιώσει, έχεις σβήσει την αρχική σου ανάρτηση, γράφεις για το υπόλοιπο της ζωής σου τα σωστά. Τα λόγια σου έχουν γίνει όπλο μίσους και θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα σε σελίδες και ιστολόγια που θα τα χρησιμοποιούν για να ισοπεδώνουν ψυχές.

Ελπίζω κι εσύ, και κάθε άλλος «θεός» εκεί έξω, να διαβάσατε ως εδώ και την επόμενη φορά που το χέρι θα πάει στο πληκτρολόγιο ή το στόμα θα ανοίξει μπροστά σε ένα μικρόφωνο, η αγάπη του Θεού και της κυρά-Λευθερίας να σας φωτίσουν και μην ξαναπείτε ασυλόγιστη κουβέντα.

Όπως και νά ‘χει, άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε! Οι πληγές που άνοιξαν δεν κλείνουν. Δεν έχει νόημα να κοιτάμε πίσω. Έχει όμως απόλυτο νόημα, να μην αφήσουμε αυτές τις πληγές να πονούν άδικα από δω και πέρα! Να ψάξουμε, να μάθουμε, να ενημερωθούμε! Να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να αγαπήσουμε αλλήλους ως είναι!

Το επικείμενο νομοσχέδιο είναι μόλις ένα απειροελάχιστο βήμα προόδου. Σίγουρα όμως σημαντικό! Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι όλοι οι άνθρωποι να γίνουν ίσοι απέναντι στο νόμο στην πράξη κι όχι μόνο στη θεωρεία! Για να γίνει αυτό ισχύσει βέβαια αυτό καθολικά και στην κοινωνία, δεν έχω ελπίδα. Είμαστε εκ γενετής υποκειμενικά όντα και, όσο ζω, αυτό δεν θα αλλάξει. Τα κράτη όμως δεν είναι και δεν πρέπει να είναι υποκειμενικά. Οι νόμοι ορίζουν ζωές και πρέπει να είναι αντικειμενικοί, χωρίς να κάνουν διακρίσεις. Και σε αυτό, δεν μπορεί, θα συμφωνείς κι εσύ!

Με πολλή-πολλή αγάπη,
Ελευθερία

Ενημέρωση 3/11/2022:
Σε 10 μήνες φυλάκιση και 5.000 ευρώ χρηματική ποινή με αναστολή για τρανσφοβική ανάρτηση του στα social media το 2017 καταδικάστηκε ο [...] Βασίλης Τσιάρτας. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Κουτί της Πανδώρας.