Το παρακάτω άρθρο αποτελεί ιδιαίτερα καθυστερημένο σχόλιο στο άρθρο «Back to the future». Δε λέω καθένας έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι καταλαβαίνει, απλά έχω βαρεθεί να βλέπω μόνο τα σχόλια είτε των κολάκων του θεσμού από ΜΜΕ που το κάνουν γιατί πρόσκυνται στην εκάστονται κυβέρνηση είτε τα, καλή ώρα, επικριτικά των αδαών. Δεν είναι αμαρτία να ξέρουμε για τι μιλάμε, ενώ αν δεν μας αφορά κάτι δεν χρειάζεται καν ν’ ασχολήθουμε μαζί του πόσο μάλλον να το επικρίνουμε.

Λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να σε απογοητεύσω γιατί κι εσύ τρως επιφανειακά
ό,τι σου πλασάρουν τα ΜΜΕ, αλλά αν είχες λίγη καλή θέληση να δεις τι κάνουν
αυτά τα παιδιά, διαβάζοντας αναλυτικά τα πρακτικά της Βουλής των Εφήβων δεν
θα χρειαζόταν να διαψεύσω εγώ όλα όσο αναφέρεις παραπάνω.

Ήμουν κι εγώ έφηβος βουλευτής της 2ης συνόδου και οι συμμαθητές μου μπορούν
να σε διαβεβαισουν ότι δεν ήμουν πρότυπο. Ακόμη κι αν δεν σε πείθω όμως
διαβάζοντας το βιογραφικό μου μπορείς να δεις από τη λίστα των παιδιών που
παιρνάν τι είναι το καθένα τους.

Όπως και στην καθημερινότητά σου έτσι και εκεί μαζεύεται ένα τυπικό δείγμα
των ανθρώπων που σε περιβάλλουν. Από ιδιαίτερα φιλόδοξους πολύξερους μέχρι
απλά σκεπτόμενους επαναστάτες και μη. Μάλιστα τους προτελευταίους αρκετοί
κάθε χρόνο τους χαρακτιρίζουν ρεμάλια που δεν θα έπρπεπε να διαβαίνουν το
κατώφλι του κοινοβουλίου. Το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι μέσα σε 10 φύλλα
το πολύ, έγραψαν κατι με κάποιο τρόπο (ακόμη και σε ποίημα ή μουτζούρα) το
οποίο τους εξέφραζε. Μπορώ μάλιστα να σε διαβεβαιώσω ότι όσοι πάλεψαν με
φροντηστήρια απαίτειχαν παταγωδώς να προκριθούν καθώς δεν είναι το δοκίμιο το
ζητούμενο αλλή η σκέψη και η έκφραση.

Βέβαια αυτό που ούτε καν θα σου πέρασε από το μυαλό είναι ότι αυτό που
βλέπεις στην τηλεόραση είναι μόνο αποσπάσματα από τις 4λεπτες
ομιλίες της ολομέλειας άντε και κανένα highlight από καμιά
εφετζίδικη επιτροπή. Έχεις προσπαθήσει ποτέ να πεις σε τέσσερα μόνο λεπτά
όλα σου τα όνειρα, να περιγράψεις το όραμά σου για κάτι που σε καίει;
Προφανώς όχι! Γιατί αν είχες έστω δοκιμάσει θα ήξερες ότι κόβοντας λίγο από
δω και λίγο από κει για να σου φτάσει ο χρονος δεν σου μένει σχεδόν τίποτα
ιδιαίτερο παρά μόνο κάτι κοινότυποι τίτλοι που περιγράφουν στους άλλους τι σε
ενδιαφέρει. Αν ήμασταν αυτό που περιγράφεις θα ξέραμε να φτιάχνουμε καλύτερα
τους λόγους για να σε πείσουμε ότι είμαστε κάτι καλύτερο, σωστά;

Όσο για τα συμπεράσματα σε σχέση με τις "ρατσιστικές" και λοιπές
απόψεις αυτών των παιδιών υποθέτω ότι δεν σου είναι δύσκολο να σκεφτείς ότι
τα ΜΜΕ ξέρουν να κόβουν και να ράβουν αυτό μόνο που τραβάει την προσοχή.
Ήμουν η ίδια θύμα και μάρτυρας του βιασμού των λόγων συναδέλφων.

Απ' ό,τι βλέπω, καλό είναι να σου υπενθυμίσω ότι, ναι, είναι κατάκτηση
δημοκρατίας το να μπορεί να αρθρώνεται ελεύθερα ο λόγος ακόμη και των πιο
ακραίων θέσεων, ακόμη και των αντιδημοκρατικών απόψεων, και μέσα στην ίδια
την έδρα της εξουσίας. Αν σ' ενδιαφέρει η πραγματική άποψη του συνόλου
των Εφήβων βουλευτών διάβασε τα πρακτικά όπου φαίνονται και οι πραγματικοί
λόγοι που εκφωνήθηκαν αλλά και οι αντιδράσεις των υπολοίπων. Όσο για το
λαμπρό έτοιμο μέλλον "των καμαριών" που περιγράφεις, είμαι σίγουρη
ότι από τους 350 όλο και κάποιοι θα το έχουν εξασφαλισμένο κάθε χρονιά όπως
γύρω μας υπάρχουν "αρκετοί καλοαναθρεμένοι". Δυστυχώς ή ευτυχώς
όμως εγώ δεν έχω πολιτική καριέρα που με περιμενει, αλλά παλεύω με τον
συντοφό μου να βγάλουμε το νοίκι και να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Η συνάδελφός
έφηβος βουλευτής Φωτεινή αφού έμεινε τρεις χρονιές μέχρι να βγάλει το λύκειο
και δούλεψε δυο χρόνια στα καράβια προσπαθεί να μεγαλώσει τα δυο της παιδιά.
Ο Φώτης από τη νυχτερινή ΤΕΣ παλεύει επίσης για το μεροκάματο εξακολουθώντας
να φορά το αγαπημένο του μπλουζάκι του Τσε. Η ξανθιά Άννα από την Αθήνα,
βολεύεται με δουλειές του ποδαριού αλλά τουλάχιστον έμαθε πια ότι δεν
χρειάζεται διαβατήριο για να ανέβει στις Σέρρες όπως της εξήγησαν η Σμαρώ και
η Σμαρούλα με δύο χρόνια καθυστέρηση τελείωσε τη Νομική. Η Συμέλα παλεύει με
τα χωράφια του μπαμπά της και την ανεργία που θερίζει την πόλη της. Η
Θεοπούλα τελείωσε θεολογία και προσεύχεται να βρει δουλειά, η… ο… η…

Όπως βλέπεις όλοι μας είμαστε "ακριβώς όπως μας περιέγραψες" στο
άρθρο σου!

Η ευτυχία μας είναι ότι γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, πήραμε μια γερή γεύση για
το πώς λειτουργεί το πολίτευμά μας, βγήκαμε από το χωριό μας και για πρώτη
φορά πήγαμε στο Μέγαρο Μουσικής, είδαμε μια μεγάλη συναυλία, μια θεατρική
παράσταση, τρόμαξε το μάτι μας τα ΜΜΕ που μας έκαψαν τη γούνα και πια ξέρουμε
αν μη τι άλλο από τι μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα.

Σε καθέ περίπτωση, δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει,
αλλά καλό είναι πού και πού να ξέρουμε για τι μιλάμε, αλλιώς, όπως λέει και
ένα ωραίο σλόγκαν, "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς".