Τι κάνει λοιπόν κανείς όταν νυσάζει, βαριέται αφόρητα και το έταιρον ήμισυ προσπαθεί να παρακάρει το διαστημόπλοιο;

Τον τρων, ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς, την τρων, ή ακόμη ακριβέστερα, με τρων τα χέρια μου και αναζητούν μετά μανίας μια παλιά καλή γραφομηχανή και ν’ αρχίσω να γράφω «βρούβες», έτσι μόνο για ν’ ακούω τα πλήκτρα!

Αλλά ούτε γραφομηχανή έχω, ούτε και καμιά καλή ιδέα για το τι να γράψω, οπότε είπα να αρκεστώ στο blog μου, όσο γκαρίζουν οι «επιφανείς» άντρες της χώρας στην τηλεόραση, για το ποιανού τα άπλητα είναι περισσότερα και πιο λερά από του άλλου (κάτι σαν τα αγοράκια του γυμνασίου που τις βγάζουν και τις μετράνε, για να δουν ποιανού είναι η μεγαλύτερη).

(Είδες, αγάπη, τι μου κάνεις, για να έχεις διαστημόπλοιο; Μέχρι και τηλεόραση ακούω! Δεν σου έκανε ένα smartάκι, για να μην πω παπάκι!)

Χωρίς πλάκα, σκέτη φασαρία οι τύποι! Και οι μισοί από αυτούς βάζουν την τσίφρα τους σε νόμους που κανονίζουν τη ζωή μας. Και δε φτάνει που κάνουν φασαρία, αλλά είναι εντυπωσιακό, το πώς καταφέρνουν, επί μία ώρα, ο καθένας να λέει τα δικά του, χωρίς να ακούει ποτέ τον άλλο και να μην λεν ούτε μία κουβέντα, όχι επί της ουσίας (δεν είμαι πλεονέκτρα) αλλά επί του θέματος! Ταλέντο θα μου πεις…

Βρε-βρε καλώς το παλικάρι μας! Τον άντρα του σπιτιού μου!
Ναι ή ώρα να πάω για ύπνο, αφού πρώτα ρίξω μια πατροπαράδοτη τηγιανιά στο κεφάλη της λατρείας μου. Έτσι για να κρατάμε τα έθιμα και να μην ξεχνιώμαστε. Είμαι μια παντρεμένη γυναίκα πια και νομίζω ότι αυτό αρμόζει στον καλό μου, όταν, ενώ εγώ τον περιμένω να παράκαρει το διαστημόπλοιο από τη μαλακίτσα που παίζει, αυτός κάθετε και γράφει στο blog του!

Κατάλαβες, φίλη μου;
Καληνύχτα