Προσωπικά, δεν είμαι ο άνθρωπος που τα πάει καλά με ονόματα και βιογραφικά. Μένω εδώ και τέσσερα χρόνια στην ίδια πολυκατοικία όπου για πάνω από δύο μάζευα και τα κοινόχρηστα. Αλλά ακόμη και τώρα μετά βίας θυμάμαι τα ονόματα από πέντε ανθρώπους από τα 36 διαμερίσματα! Παρόλα αυτά είμαι της άποψης ότι μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω, και μου αρέσει να χαιρετώ και τους εκατό περίπου ενοίκους κι ας μην τους θυμάμαι.

Σε αυτό το σημείο ίσως αξίζει να σημειώσω ότι μένω σε μία από τις πιο παρεξηγημένες περιοχές της Θεσσαλονίκης. Για μένα είναι ένας παράδεισος (το διαμέρισμα είναι στη μέση ενός πάρκου, με πολυκατοικίες να ηχομονώνουν τις μεγάλες λεωφόρους, μόλις 15’ περπάτημα απ’ την Αριστοτέλους). Οι περισσότεροι βλέπουν απλά μια φτωχή περιοχή με μετανάστες.

Σε αυτή την κατά πολλούς «κακή» περιοχή, την περίοδο της αποξένωσης εγώ έζησα αυτές τις μέρες το εξής περιστατικό και θα χαιρόμουν ν’ ακούσω απόψεις…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή για να βγάλουν νόημα.

Εδώ και αρκετό καιρό με τον άντρα μου έχουμε αποφασίσει ότι ένα παιδί θα συμπλήρωνε την ευτυχία μας και αν και όποτε έρθει είναι καλοδεχούμενο. Ευτυχώς σήμερα έχουμε όλα τα ιατρικά μέσα να ελέγξουμε εκ των προτέρων την ιατρική κατάσταση των υποψήφιων γονιών. Έτσι μπορούν να αποφασίσουν αν θέλουν παιδί εδώ και τώρα, οπότε πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειες και να περιορίσουν τους εξωγενείς παράγοντες ή αν προτιμούν να αφεθούν στα χέρια του Θεού, της τύχης, της ζωής ή όπως το βλέπει ο καθείς. Εμείς προτιμήσαμε τη δεύτερη επιλογή…

Όσοι όμως έχετε κάποια σταθερή σχέση ή είστε γυναίκες σε «ηλικία γάμου» (ή κοινώς αναπαραγωγής) πιθανότατα έχετε νοιώσει στο πετσί σας από τις οικογένειές σας τη βαρύτητα της αναπαραγωγής του γένους. Ξέρετε τα γνωστά «άντε και στα δικά σας!» σε γάμους και βαφτίσια, «εμείς πότε θα δούμε εγγονάκι;», «η Μαρία της Πόπης έκανε το τρίτο! Εσείς τι περιμένετε;» κλπ… κλπ… κλπ… Αυτή η ανάγκη θα τολμούσα να πω ότι είναι καθολική και απροκάλυπτη ακόμη και για τα παιδιά των άλλων.

Έτσι κατά τον ίδιο τρόπο που ακούς τις παραπάνω φράσεις συνέχεια απ’ τους γονείς, τα ίδια ακούς και από τους μακρινούς συγγενείς και πάσης φύσεως γιαγιάδες, θείες, γειτόνισσες (ναι το γένος συνδέεται με την αυξημένη κοινωνικότητα των γυναικών). Και η αλήθεια είναι ότι όσο καλά και να τα έχεις με τον εαυτό σου και την απόφασή σου, ιδιαίτερα οι γονείς μπορούν να σε αγανακτήσουν. Ε, όταν έχεις φτάσει τα όριά σου, γιατί να ανεχτείς μετά τη γειτόνισσα;

Εδώ λοιπόν θα ξαναπώ το «μια καλημέρα είναι αυτή, πες τη κι ας πέσει χάμω». Ίσως να είμαι τυχερή από πλευράς γονιών και να μην είναι τόσο πιεστικοί, αλλά όντως η στάση μου στους άσχετους είναι επιλογή. Θεώρησα πιο αποτελεσματικό, αντί να ξινίζω τα μούτρα και να γκρινιάζω για τις «κουτσομπόλες» γιαγιάδες της γειτονιάς, να θεωρώ ένδειξη ενδιαφέροντος τα σχόλια και τις ερωτήσεις. Έτσι, κάθε φορά που άκουγα κάτι σχετικό προτιμούσα να τις ευχαριστώ θερμά για τις ευχές και να τις καθησυχάζω. Στο κάτω-κάτω κι εμείς το θέλουμε το παιδάκι.

Βέβαια, στο μυαλό μιας «σούπερ γιαγιάς» ή μαμάς δεν υπάρχει μέση λύση. Αν περνάει καιρός και δεν βλέπουν απόγονο τα πράγματα δεν είναι καλά. Έτσι σήμερα έμαθα ότι η γειτονιά έχει αποφανθεί ότι με το σύζυγό μου έχουμε πρόβλημα γονιμότητας και δεν μπορούμε να κάνουμε εύκολα παιδιά.

Ίσως να είναι βαρύ και είμαι σίγουρη ότι κάποιοι θα προσβάλλονταν. Αλλά γιατί; Ναι, μπορεί να μην αφορά τη γειτονιά η γονιμότητα της οικογένειάς μας, αλλά ζούμε κοντά και είμαστε εκ των πραγμάτων στο πεδίο αντίληψής τους. Άρα είναι πιθανότατο να ασχολούνται μαζί μας. Έχει σημασία το γιατί ή το τι λένε; Προσωπικά πιστεύω πως όσο αυτό το «ενδιαφέρον» δεν στρέφεται έμπρακτα εναντίον σου (κάτι που νομίζω συμβαίνει σπανιότατα αν δεν δώσεις ερεθίσματα) δεν έχει καμία σημασία.

Δες όμως το γίνεται αν «αγκαλιάσεις» αυτό το ενδιαφέρον; Τις τελευταίες εβδομάδες μία-μία οι γιαγιάδες της οικοδομής άρχισαν να μου φέρνουν ευλογημένα μήλα από μοναστήρια, μαντζούνια κ.α. μέχρι που σήμερα μία ιδιαίτερα διακριτική γυναίκα, μικρότερη των πενήντα, μου έφερε ένα ειδικό φυτιλάκι από τα Ιεροσόλυμα για να καταφέρω να μείνω έγκυος μέχρι τα χριστούγεννα!

Μπορώ να φανταστώ πολλές φίλες μου, που θα γινόταν έξω φρενών με όλον αυτό τον κόσμο «που θέλει να χωθεί στο βρακί μας». Κάτι μου λέει όμως ότι τα πράγματα είναι καλύτερα αν τα βάζεις σε μια θετική βάση. Γι’ αυτό και προτιμώ να πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που μπήκαν σε τόσο κόπο να βρουν τα μήλα, τα φυτίλια, τα μαντζούνια, τις εικόνες και πάει λέγοντας, το κάνουν από ενδιαφέρον και για καλό. Προτιμώ να νοιώθω ευγνώμων που με σκέφτηκαν και μπήκαν σε τόση φασαρία, απ’ το να αγνοούσαν την ύπαρξή μου κι ας μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι.

Και ρωτώ λοιπόν, ζούμε όντως σε μια εποχή αποξένωσής; Ή μήπως οι άνθρωπου εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για τον πλησίον, αλλά προτιμούμε να το βλέπουμε αρνητικά όπως είναι της μόδας να κάνουμε για τα πάντα; Είναι ο γείτονας κακός και δε λέει ούτε καλημέρα ο στριμμένος ή εμείς τον αποφεύγουμε επιμελώς στο όνομα της ιδιωτικότητας και του προσωπικού μας χώρου;

Να δεις που κάπου έχω διαβάσει ότι η ζωή είναι πολλές μικρές επιλογές και αποφάσεις… Εσύ τι επιλέγεις;