Παρασκευή, 2 Ιουνίου 2010, 15:45.

Τέσσερις νεαροί Λιθουανοί έχουν ξεκινήσει αξημέρωτα απ’ την πατρίδα τους για μια πόλη κοντά στα Σκόπια, για να συμμετέχουν σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τις διακρίσεις. Η τύχη τους περιλαμβάνει αεροπορική πτήση από το Βίλνιους στη Θεσσαλονίκη, τρένο απ’ τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Γευγελή και μετά θα τους παραλάμβανε κάποιο υπηρεσιακό αυτοκίνητο του προγράμματος για να τους πάει στον προορισμό τους όπου κατά τις 20:00 τους περίμενε το πάρτυ υποδοχής του προγράμματος.

Αφού ήδη από τις 03:00 έχουν φτάσει στον ΟΣΕ Θεσσαλονίκης, έχουν βγάλει τα εισιτήρια για Γευγελή και το τρένο τους φεύγει στις 17:00, κλειδώνουν τις βαλίτσες τους στα αυτόματα κιβώτια αποθήκευσης στον ΟΣΕ και περιμένουν να ξημερώσει με το καλό για να παν να δουν την παραλία της πόλης.

Ως εδώ όλα καλά κι αδιάφορα…

…Έλα όμως που η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Κατά τη διάρκεια της μικρής τους βόλτας κάποιος φρόντισε να ελαφρύνει τη χειραποσκευή τους τόσο από τα λιγοστά λεφτά τους όσο και από το κλειδί από το αυτόματο κιβώτιο αποθήκευσης που είχαν τις βαλίτσες και μαζί με αυτές ο Αρτιόμ (εις εκ των τεσσάρων πρωταγωνιστών) και το διαβατήριό του.

Και πάλι ως εδώ καλά. Τι καλά δηλαδή, απλά τέτοιες κλοπές δεν είναι σπάνιες στις μεγάλες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη. Τουλάχιστον με αυτό το γεγονός προσπάθησα να απαλύνω τον πόνο τους, εξηγώντας τους ότι αν και τη μητέρα μου της έχουν ληστέψει πέντε φορές το πορτοφόλι, εμένα δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο, εδώ και δέκα χρόνια που μένω στην πόλη (μεγάλες κουβέντες για κάποιο άλλο άρθρο…).

Κάπου εδώ λοιπόν συναντιούνται οι μοίρες μας και ξεκινάει η κοινή μας περιπέτεια…

Στην «τουριστική» λοιπόν Ελλάδα οι τέσσερις περαστικοί πρωταγωνιστές μας έχουν την ατυχία την πέσουν θύματα κλοπής. Αρκετά δυσάρεστη εμπειρία και μάλιστα αυτή θα μπορούσε να είναι η μοναδική εμπειρία τους από τη χώρα μας. Φυσικά, ως πληθωρικός λαός φροντίσαμε να έχουμε όλες τις υποδομές για να φύγουν με ένα κάρο αρνητικές εντυπώσεις!

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη. Τα παιδιά έπρεπε να φύγουν οπωσδήποτε με το μοναδικό τρένο της ημέρας που έφευγε για Σκόπια! Και από πού θα το έπαιρναν αυτό; Μα φυσικά απ’ τον ΟΣΕ όπου είχαν αφήσει και τα πράγματά τους.

Μετά την κλοπή λοιπόν γυρνάν στον ΟΣΕ τρομοκρατημένα για να πάρουν τα υπόλοιπα πράγματά τους και να προλάβουν το τρένο πριν τους συμβεί κάτι άλλο. Εκεί ανακαλύπτουν ότι τα αυτόματα κιβώτια φύλαξης δεν ανήκουν στον ΟΣΕ και έπρεπε να περιμένουν μία κυρία που θα περνούσε σε «μισή» ώρα. Αν θυμάμαι καλά αυτό έγινε κατά τις μία με δύο το μεσημέρι.

Εγώ έτυχε να περάσω από μπροστά τους κατά τις 15.45′ τη στιγμή που αναρτούσαν ένα χαρτί που έγγραφε: «Please Help! We’re desperate! We’re robbed» (Παρακαλούμε βοηθήστε! Είμαστε απελπισμένοι! Μας λήστεψαν). Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να το πιστέψω, καθώς τα παιδιά ήταν ιδιαίτερα ψύχραιμα και ευγενικά, ευτυχώς όμως στην απελπισία τους με εμπιστεύτηκαν για να ανακαλύψω τα εξής:

1. Η κυρία που περίμεναν για πάνω από μία ώρα, ήταν η κυρία στις πληροφορίες, η οποία όταν της ανέφερα την περίπτωση μου είπε «Α! Αυτά τα τέσσερα που ‘‘χάσαν τα κλειδιά και μας δουλεύουν ότι τα λήστεψαν; Τι να τα κάνω; Τα κουτιά δεν είναι δικά μας. Πήγαινε στο ταμείο δύο»
2. Μετά από πολλήηηηηηη προσπάθεια μάθαμε ότι αντιπρόσωπος των κιβωτίων έχει αφήσει στον προϊστάμενο των ταμείων, ένα πασπαρτού για τέτοιες ώρες ανάγκης. Φυσικά θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να διασφαλίσει ότι το περιεχόμενο του κουτιού ανήκει σε αυτόν που υποστηρίζει ότι έχασε το κλειδί και όχι σε κάποιον κλέφτη και να κρατήσει 20€ που αντιστοιχεί στο κόστος του χαμένου κλειδιού. Ο προϊστάμενος σχολάει στις 14.00′ (ήταν δηλαδή εκεί όταν πρωτοπήγαν τα παιδιά) και μετά απλά οι υπόλοιποι υπάλληλοι απαξιούν να βοηθήσουν! Ναι ακριβώς όπως το είπα! Απαξιούν.
3. Οι δημόσιοι υπάλληλοι του ΟΣΕ έχουν μία εκπληκτική ικανότητα να δηλώνουν άγνοια και να ρίχνουν τις ευθύνες αλλού, καθώς επίσης και να κάνουν το μέγιστο δυνατό για να γίνει η ζωή του επιβάτη δύσκολη. Δε φτάνει δηλαδή που οι επισκέπτες μας έχασαν τελικά το τρένο, γιατί κανένας υπάλληλος ΔΕΝ ήθελε να βοηθήσει, αλλά όταν πήγα να ακυρώσω το εισιτήριο περιμένοντας μισή ώρα στην ουρά και φτάνοντας στο κισσέ τρία λεπτά πριν φύγει το τρένο, ήθελαν να τους επιβάλλουν και πρόστιμο!!!!

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που εδώ και δεν θυμάμαι πια πόσο καιρό οι ίδιοι υπάλληλοι απεργούν κάθε Πέμπτη για να μην ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΣΕ και να προασπίσουν τα δικαιώματά τους. Και αναρωτιέμαι, έτσι προασπίζεται κάνει τα δικαιώματά του; Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός που θέλει να συντηρεί ένα εκ πεποιθήσεως αδιάφορο υπάλληλο που κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει ότι δεν είναι άξιος του μισθού του;

Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν… Η ουσία είναι ότι οι τέσσερις επισκέπτες μας και πιθανοί μελλοντικοί τουρίστες, έφυγαν απ’ την χώρα με ταξί (!) που τους εξασφάλισαν οι υπεύθυνοι του ευρωπαϊκού προγράμματος στο οποίο συμμετείχαν και η μόνη εντύπωση που είχαν απ’ τη χώρα είναι ότι δεν μπορείς ούτε μια βόλτα στην παραλία να κάνεις με την ησυχία σου και αν σου συμβεί κάτι δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με τίποτα!

Και πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, όσο και να στεκόμουν κυρία στο ύψος μου και να μην έθιγα τις ανεκδιήγητες καταστάσεις ήταν αδύνατο να μην προσέξουν ότι αν και ντόπια μου πήρε πάνω από μία ώρα να δώσω διέξοδο στην κατάστασή τους και περιφερόμουν ξανά και ξανά από τις πληροφορίες στα ταμεία, μετά στα γραφεία και πάλι από την αρχή γιατί κανείς δεν ήξερε ή, κι αν ήξερε, απαξιούσε να εξυπηρετήσει ως όφειλε «αυτά τα τέσσερα».

Το να βλέπεις το πρόβλημα είναι η μισή του λύση. Ελπίζω μαζί με μένα να βλέπουν και οι άμεσα εμπλεκόμενοι το ίδιο πρόβλημα!