Μεταξύ σοβαρού κι αστείου αυτό ίσως είναι ένα από τα πιο ήσυχα ταξίδια της ζωή μου…

Με το που απομακρυνθήκαμε από τα εκτυφλωτικά φώτα και τη βαβούρα της Θεσσαλονίκης απόλυτη ησυχία και μαύρο σκοτάδι, πίσσα υπάρχει μόνο γύρω μας. Με εξαίρεση τα αραιά χωριά που συναντάμε στο δρόμο μας μετά βίας μπορείς να διακρίνεις απ' το παράθυρο αν προχωράμε ανάμεσα από βουνά ή απλά διαπερνάμε άπλετες πεδιάδες. Μόνο που κάποια στιγμή στα δεξιά από το ελαφρύ στραφτάλισμα μπορούσες να υποψιαστείς ότι περνάμε από τις λίμνες.

Το αστείο είναι ότι η σελήνη είναι ψηλά και μετά βίας ξεχωρίζεις αν είναι πανσέληνος ή όχι, έτσι όπως είναι τυλιγμένη στο φωτοστέφανο που δημιουργείται γύρω της από τα διάφανα σύννεφα. Κανονικά το φως του φεγγαριού σε συνδυασμό με τον ανύπαρκτο φωτισμού εντός του λεωφορείου θα έπρεπε να βοηθάει να διακρίνουμε από τις μεγάλες τζαμαρίες ακόμη και του νυχτόβιους βιοπαλαιστές της φύσης, αλλά τι κανονικό γίνεται σ' αυτή τη ζωή;

Το δε απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι ενώ πλησιάζουμε στον προορισμό μας ακόμη δεν έχει χτυπήσει ούτε ένα κινητό τηλέφωνο!!! Μήπως αυτό είναι σήμα για να την πέσω κι εγώ γι' ύπνο; Όλη αυτή η απέραντη ησυχία μέσα στη μαύρη σκοτεινιά καταπιέζει το είναι μου. Ακόμη και ο Πορτοκάλογλου που καταβάλει προσπάθειες να με κρατήσει ζωντανή με τη βοήθεια των ακουστικών μου, φαίνεται να μην αρκεί. Μοιάζει σα να τον ρουφάει το σκοτάδι….