Ιανουάριος13
Ως άνθρωπος έχω την ευτυχία να έχω πολλούς φίλους και όλων των λογιών, και στη ζωή και στο διαδίκτυο. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, τις Πασχαλινές, παράλληλα με το «θρησκευτικό αίσθημα» τονώνεται και ο «πόλεμος πιστών και απίστων». Μολονότι σέβομαι την άποψη του καθενός, έχω μία σχετική αλλεργία στο δογματισμό. Και επειδή με τους δογματικούς δεν βγάζεις άκρη, συνήθως αγνοώ σχετικές αναρτήσεις και σχόλια. Μολονότι όμως θα περίμενε κανείς ο δογματισμός να προέρχεται κυρίως από τους θρησκόληπτους, φέτος πρόσεξα ότι στους φίλους μου περιλαμβάνονται μάλλον περισσότεροι «ορθολογιστές» άθεοι που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Σε αντίθεση με τους θρησκόληπτους που έχουν λίγο το ακαταλόγιστο του δογματισμού που επιβάλλει η θρησκοληψία τους, στους ορθολογιστές δεν μπορώ να βρω καμιά δικαιολογία για αντίστοιχη ρητορική. Έτσι μπήκα στον πειρασμό και απάντησα στα σχόλια αυτής της ανάρτησης στο facebook, μόνο που η απάντηση βγήκε λίγο μεγάλη, δεν χωράει στα σχόλια και λέω να τη μοιραστώ μαζί σας μιας και νομίζω ότι εκφράζει πολλούς από αυτούς που βλέπουν αλλά δεν μιλάν και απ’ όσο ξέρω είναι οι περισσότεροι. Έχει και συνέχεια … »
Ιανουάριος6
Όσο κι αν δεν βλέπω τηλεόραση, όσο κι αν επιλέγω το περιβάλλον μου, είναι αδύνατον να μην νοιώσω τη γενική απογοήτευση και την πεποίθηση (και ίσως πραγματικότητα από μία πλευρά) ότι οι εποχές άλλαξαν και οι άνθρωποι είναι πιο κλειστοί, πιο εχθρικοί. Αποξενώνονται, οι σχέσεις γίνονται όλο και πιο τυπικές, κρύες και οι άνθρωποι ξένοι και μόνοι.
Αλήθεια, αυτό πόσο πραγματικότητα είναι για τον καθένα μας; Όχι θεωρητικά! Δηλαδή το πως φανταζόμαστε ότι ήταν οι γονείς μας στα χωριά και πως αρεσκόμαστε να γκρινιάζουμε για το τώρα. Πρακτικά. Ποιοι άνθρωποι είναι γύρω μας. Πόσο καλά μας ξέρουν και πόσο νοιάζονται για μας και αντίστροφα. Πόσο νοιαζόμαστε εμείς γι’ αυτούς;
Προσωπικά, δεν είμαι ο άνθρωπος που τα πάει καλά με ονόματα και βιογραφικά. Μένω εδώ και τέσσερα χρόνια στην ίδια πολυκατοικία όπου για πάνω από δύο μάζευα και τα κοινόχρηστα. Αλλά ακόμη και τώρα μετά βίας θυμάμαι τα ονόματα από πέντε ανθρώπους από τα 36 διαμερίσματα! Παρόλα αυτά είμαι της άποψης ότι μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω, και μου αρέσει να χαιρετώ και τους εκατό περίπου ενοίκους κι ας μην τους θυμάμαι.
Σε αυτό το σημείο ίσως αξίζει να σημειώσω ότι μένω σε μία από τις πιο παρεξηγημένες περιοχές της Θεσσαλονίκης. Για μένα είναι ένας παράδεισος (το διαμέρισμα είναι στη μέση ενός πάρκου, με πολυκατοικίες να ηχομονώνουν τις μεγάλες λεωφόρους, μόλις 15’ περπάτημα απ’ την Αριστοτέλους). Οι περισσότεροι βλέπουν απλά μια φτωχή περιοχή με μετανάστες.
Σε αυτή την κατά πολλούς «κακή» περιοχή, την περίοδο της αποξένωσης εγώ έζησα αυτές τις μέρες το εξής περιστατικό και θα χαιρόμουν ν’ ακούσω απόψεις… Έχει και συνέχεια … »
Ιανουάριος6
Η πολιτική έχει και τα καλά της… Μετά την ενημέρωση φίλων και γνωστών μού ήρθε χθες ένα υπέροχο δώρο. Είναι το επίκαιρο κείμενο ενός ιερέα που μπορεί να μην γνωρίζω προσωπικά, αλλά σίγουρα με άγγιξε ο λόγος του.
Για την ακρίβεια ήταν βάλσαμο καθώς το έλαβα αμέσως μετά από μία συζήτηση που είχα με καλές φίλες οι οποίες προσπαθούσαν να με πείσουν ότι η πολιτική είναι ό,τι μιαρότερο θα μπορούσα να βρω για να ασχοληθώ. Και το χειρότερο πως ακόμη κι αν κάποιοι ξεκινούν με καλές προθέσεις στο τέλος τους τρώει το σύστημα, γι’ αυτό και δεν κάνει τόση διαφορά αν τους αναδεικνύει ο «λαός». Κι αυτή η ισοπέδωση είναι που με σκοτώνει. Αλλά νομίζω ότι ο πατήρ Θεμιστοκλής τα λέει καλύτερα από εμένα.
Εκτός από το περιεχόμενο αυτό το κείμενο έχει και κάτι ακόμη. Είναι μία ακόμη απόδειξη ότι οι άξιοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι δεν έχουν κόμμα, χρώμα ή θρησκεία. Ο καθένας προσφέρει στο κοινό καλό από τη θέση του και κυρίως δεν παραδίνεται στο ρεύμα. Έχει και συνέχεια … »